Dinsdag 01 juni

Dinsdag 01 juni 2004

Vandaag onze spullen weer snel ingepakt en toen op weg naar Orlando. Eerst een stukje over de 19 en daarna konden we de snelweg 4 pakken die rechtstreeks naar Orlando ging. Voor het ontbijt onderweg bij de Mac gestopt ( lekkere egg-muffin ) en daarna snel weer verder.

Op de 4 werd veel aan de weg gewerkt. Volgens mij had ik dit op het Orlando-forum ook al eens gelezen dat dit een eeuwig karwei lijkt. Toch kwamen we redelijk snel in Orlando aan. In de auto hadden we in onze couponnenboekjes al zitten neuzen voor welk hotel we zouden gaan. Het leek wel makkelijk om aan International Drive te zitten, we moesten nml. Seaworld en Universal nog bezoeken. Hier zaten we nu vlakbij en ook Disney is niet al te ver weg.

We hebben uiteindelijk gekozen voor La Quinta Inn, een mooi hotel halverwege International Drive. De koffers deze keer maar uitgepakt want we zouden hier nog 8 nachten blijven totdat we op 9 juni weer zouden gaan.

Na het uitpakken richting Belz-outlet gereden. We hadden gehoord dat hier tegenover een nieuwe mall was met onder andere een hele grote outdoorzaak. Hier hadden ze werkelijk van alles : van boten, vishengels, jachtgeweren, bogen, kleding tot een groot aquarium. Verder waren er nog allerlei andere winkels gevestigd. Nog niet alle winkels waren gevuld maar het zag er allemaal heel mooi uit. Ook was er een bioscoop gevestigd, we zijn hier dan ook naar binnengegaan en hebben Schrek 2 gekeken…echt een geweldig leuke animatiefilm met heel veel humor. En dat voor maar 5 dollar. Probeer dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen ( in euro’s dan ).

We hadden de lunch overgeslagen daarom maar vroeg gaan eten want vanavond wilden we ook nog naar MGM voor Fantasmic. Om 5 uur zijn we dan ook gaan eten…weer bij Perkins maar nu voor het avondeten. Vincent koos eens een keer voor zalm en ik had een lekkere Clubsandwich. Ook dit avondeten smaakte erg lekker.

Toen dus op naar MGM om Fantasmic te kijken. Dit is een show in een amfitheater waarbij je al zo’n 2 tot een 1 uur vantevoren aanwezig moet zijn. In MGM daarom alleen een voorstelling met geluid gedaan en daarna was het bijna zeven uur. Even wat in de winkeltjes geneusd waarna we bij het theater naar binnen konden. We zaten mooi in de middelste sectie en hadden dus een mooie plaats maar moesten nu dus 2 uur wachten. Hier hadden we op gerekend dus we hadden allebei wat te lezen meegenomen om de tijd door te komen. Veel mensen maakten ook van de gelegenheid gebruik om ondertussen nog een hapje te lezen.

Om jezelf een beetje te vermaken werd er verschillende keren een mooie wave door het publiek gedaan maar na een keer of twintig begint ook dit te vervelen.Uiteindelijk was het dan toch 9 uur geworden en kon FANTASMIC ! beginnen en dit was met een woord dan ook…FANTASTISCH.

Het is een mooi verhaal met Mickey in de hoofdrol waarbij al het goed en kwaad bij elkaar komt en uiteindelijk het goede zal overwinnen. Ondertussen komen er allerlei figuren voorbij en wordt er gebruik gemaakt van een laserprojectie op een waternevel, vuurwerk en allerlei lichteffecten. Echt een mooie afsluiten van deze avond.

Maandag 31 mei

Clearwater, maandag 31 mei ( Memorial Day )

Vandaag is het Memorial Day, hierbij wordt de tweede wereldoorlog herdacht. Het is voor de Amerikanen een lang, vrij weekend waarbij iedereen erop uittrekt.

Vandaag eerst uitgeslapen en daarna voor een ontbijt naar Perkins gegaan. Ik had vandaag niet zo’n zin in een zwaar ontbijt dus koos ik voor yoghurt, vers frui, wat toast en een muffin. Smaakte erg lekker.

Hierna met de auto richting Clearwater Beach gereden. Ook vandaag was het weer filerijden om hier te geraken. We hadden besloten om met de Seascreamer een eind te gaan varen en om 12.00 uur vertrok hij. Het was ook al bijna 12 uur toen we eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden. Net voor onze neus ging het parkeerterrein weer open dus snel onze auto geparkeerd en naar de haven gelopen. Gelukkig konden we nog mee en toen zaten we op een enorm grote gele speedboot. Het schijnt de grootste speedboot van Florida te zijn.

Na een rustig vaartje om Clearwater Beach kwamen we op de Golf van Mexico. Hier maakten we flink vaart. Tijdens onze vaart zouden we ook verschillende dolfijnen tegenkomen. Als er een grote vogel in cirkels rondzweefde was de kans groot dat er dan dolfijnen waren. De stuurman zag de dolfijnen allang terwijl wij nog aan het turen waren waar ze dan wel niet waren. Daarna werd gevraagd om naar de achterkant van de boot te gaan zodat de dolfijnen wat kunstjes gingen doen. Blijkbaar vinden de dolfijnen het nogal leuk om door de golfen van de speedboot te springen en een dolfijn heeft dit dan ook een paar keer gedaan.

Hierna een heel eind langs Clearwater Beach-eiland op- en neergevaren en toen was het weer tijd om naar de haven terug te gaan. Al met al was het een erg leuk tochtje.

Omdat we nu toch aan het strand waren ben ik nog even het water ingegaan.Ondanks dat het dezelfde Golf van Mexico was leek het water hier een stuk koeler. Vincent had geen zin en had een lekker plekje in de schaduw opgezocht om wat te kunnen lezen.

Voor de lunch even langs de Subway gegaan en daarna richting het hotel. Hier hebben we even op de kamer doorgebracht. Voor het avondeten hoefden we eens een keer niet de auto te pakken want langs het hotel lag een Outback-restaurant. Na de goede ervaring in Cocoa Beach besloten we hier nogmaals naar toe te gaan.

Deze keer het voorgerecht maar samen gedeeld. Ik heb vervolgens een heerlijke biefstuk besteld en Vincent de kip die ik de vorige keer gegeten hadden. Omdat het vandaag Memorial Day was besloten we ook nog een toetje te nemen. De serveerster wenstte ons veel succes toen ze de desserts kwam brengen : ook de porties van het dessert zijn erg groot…maar ook erg verrukkelijk.

Bij het hotel nog een lekkere late duik genomen waarna het tijd was om een douche te nemen. Op TV was Ms Doubtfire maar deze hebben we geen van beiden meer afgekeken..we deden liever onze ogen dicht..morgen gingen we immers weer terug naar Orlando.

Zondag 30 mei

Zondag 30 mei 2004

Omdat we vandaag naar het Salvador Dali-museum wilden gaan ( en dit pas om 12.00 uur openging ) besloten we om het vanmorgen rustig aan te doen. Lekker tot een uur of tien liggen luieren in bed en daarna voor een ontbijt naar het bij het hotel gelegen IHOP. Hier had ik gekozen voor een ontbijt met french toast ( wij zouden het wentelteefjes noemen ). Erg lekker maar ook weer erg machtig. Vincent leek wel een lintworm te hebben ingeslikt want na zijn eigen ontbijt heeft hij ook nog 2 van mijn toast op.

St. Petersburg was niet zover van Bradenton dus we waren al voor 12 uur bij het museum. We mochten nog niet binnen en zijn even een blokje rond gereden. Bij de Mac even naar het toilet geweest en een jus gekocht waarna het bijna 12 uur was.

Er stonden best wel wat mensen te wachten bij de ingang maar we hadden onze FITS-passen zo omgeruild voor een ticket. Het museum stelde niet zoveel voor, er hingen wel een aantal mooie schilderijen maar het was lang niet zo indrukwekkend als het museum in Figueres ( Spanje ) wat we vorig jaar bezocht hebben. Na een goed half uur hadden we eigenlijk alles al gezien en zijn toen maar gegaan. Gelukkig was de entree al inbegrepen want ik had er echt geen 13 dollar voor overgehad.

Hierna met de auto naar ons overnachtingshotel voor 2 dagen in Palm Harbor, een Red Rooff Inn. We hadden graag iets geboekt in Clearwater maar hier zat of alles vol of de prijzen waren over de 100 dollar en dat hadden we er niet voor over. Nu zaten we een kwartiertje van Clearwater en het strand vandaan…maar daar heb je dan ook een auto voor.

We konden ondanks het vroege tijdstip al inchecken en hebben direct onze zwemspullen gepakt om te gaan zwemmen in de Golf van Mexico. Bij de Publix even voor een lunch gezorgt en hier ook een kleine parasol gekocht voor aan het strand anders verbranden we levend.

We gingen naar het Honeymoon Island wat een nationaal park is. Hier was een mooi strand waar we al snel een plekje vonden bij een bankje. We hadden nml. niet zo’n grote strandlakens bij ons en zo konden we toch lekker zitten en met het parasolletje ook nog eens in de schaduw. Omdat we wel zin hadden in een verfrissende duik gingen we direct het water in maar het was alles behalve verfrissend. Het water was echt ongelooflijk warm, er was echt geen afkoelen bij. Je kon hier trouwens ontzettend ver de zee inlopen en dan was je nog maar met je heupen in het water.

Na een uurtje of anderhalf hadden we het wel gezien en zijn terug naar het hotel gegaan voor een verfrissende duik in het zwembad. Dit was gelukkig wel een verkoeling.

Het avondeten bestond voor mij vanavond uit een grote maaltijdsalade bij de Mac met wat frietjes, Vince nam een dubbele quarterpoundermenu. We wilden voor de zonsondergang eigenlijk naar Clearwaterbeach maar blijkbaar waren meer mensen dit van plan. Daarom maar weer omgedraaid en de zon achter het eiland zien verdwijnen wat ook erg mooi was. Morgen maar optijd richting Clearwater gaan en daar wat eten zodat we de zon echt in de zee kunnen zien zakken want dit is onze laatste kans voordat we weer naar Orlando vertrekken.

Zaterdag 29 mei

Zaterdag 29 mei 2004

Na een ontbijtje bij Perkins gingen we op weg naar Fort Myers. Hier gingen we een bezoek brengen aan de Edison en Ford Winterhomes.

Na een kort ritje kwamen we al in Fort Myers. De huizen lagen aan een hele mooie straat met allemaal palmbomen. Zoals we later zouden horen waren deze speciaal door meneer Edison besteld en aan deze mooie weg geplaatst, vele zouden daarna zijn initiatief volgen.

Nadat we onze FITS-passen hadden laten zien konden we meteen aansluiten bij een rondleiding langs de tuinen, huizen en het laboratorium. De rondleiding werd verzorgd door een niet meer zo heel jonge mevrouw maar ze was nog hartstikke fief. Ze vertelde van alles over de verschillende planten die in de tuin stonden. Zo waren er veel verschillende palmen te zien, orchideeën, bougaeinville en vele andere soorten planten. Ondertussen vertelde ze ook van alles over het leven van dhr. Edison en hoe hij in contact kwam met dhr. Henri Ford die een huis kocht langs dat van dhr. Edison. Ze kon ook de nodige humor in haar verhaal brengen zodat het niet saai was om naar haar te luisteren.

We bekeken de huizen en in de garage van dhr. Ford stonden natuurlijk wat van zijn auto’s onder andere een T-Ford en A-Ford. Na de tuinen en de huizen gingen we nog naar het laboratorium dat aan de andere kant van de weg lag. Hier was het echt een ontzettende warboel van allerlei tafels, potjes, flesjes etc. Ik was blij toen we hier weer naar buiten konden want het was ondanks de verschillende blowers erg benauwd hierbinnen.

Op het terrein stond ook een enorme grote boom met verschillende stammen naar de grond toe, men noemde dit een zogenaamde Walkingtree. Dit was het grootste exemplaar in Amerika van deze boomsoort die oorspronkelijk uit Azië afkomstig is. Hij was als een klein plantje meegebracht door dhr.Edison vanuit Azië om te kijken of hier misschien rubber van gemaakt kon worden.

Na dit bezoek zijn we weer in de auto gestapt en doorgereden naar onze volgende overnachtingsplaats, Bradenton.

Voor de eerste keer duurde het inchecken bij een hotel wel meer als een half uur. De man achter de incheckbalie bij Days Inn was een beetje harthorend en moest alles wel 3 keer vragen voordat hij e.e.a. kon uitvoeren. Er stonden ook best wel wat mensen te wachten en daar werd hij alleen maar nerveuzer van.Uiteindelijk kregen we dan toch onze sleutel van de kamer. Hier voor de eerste keer niet meer gezwommen maar even een lekker dutje gedaan op onze kamer.

Na een rondritje zijn we gaan eten bij de Golden Corral. Deze naam kwam me nog bekend voor en toen we naar binnen gingen dat ik…oh God waar zijn we nu toch terecht gekomen. Het was erg gigadruk en erg hectisch. Het bleek een groot selfservice-buffet te zijn waar je echt van alles kon eten wat je maar wilde..van allerlei salades, soep, taco’s, steaks tot allerlei soorten taarten en ijsjes als dessert. We hebben hier wel lekker gegeten maar voor ons niet als herhaling vatbaar. Dan zit ik toch liever ergens rustig te eten en krijg mijn eten geserveerd dan zelf alles te moeten halen. Het scheelde waarschijnlijk ook wel dat het zaterdagavond was en er ook erg veel Amerikanen met het hele gezin kwamen eten en de kinderen liepen dus allemaal rond, renden en schreeuwden zonder dat men er wat van zei.